oktober 12, 2021

Je bagage zo min mogelijk doorgeven aan je kinderen

Inhoud

                              Laatste update — 24 juni 2023

    Het is februari 2021 en we zitten middenin de tweede lockdown door de pandemie. Het is een lastige tijd, vooral voor mijn ouders die worstelen met eenzaamheid en psychische problemen.

    Claire en ik maken een late avondwandeling over het Marineterrein in Amsterdam. We kijken samen uit over het water en zien het kolossale Scheepvaartmuseum in de verte. ‘Volgens mij is het goed om niet lang meer te wachten’ zegt Claire. Ik voel de verantwoordelijkheid, glimlach en denk: ‘nu gaat het dus echt gebeuren’.

    Ik word vader

    Een paar weken later. De zwangerschapstest. Ineens is het echt. Ik word vader. Ik. Word. Vader. Er gaan een aantal gevoelens door elkaar heen. Natuurlijk is er de blijdschap en de vreugde. Maar er is ook een gevoel van verantwoordelijkheid. Je gaat terug naar de jaren dat je zelf klein was en hoe je het misschien anders had gewild.

    Aan de ene kant kan ik niet wachten om vader te worden. Om mijn kind het leven te leren en het écht te gaan zien. Te gaan volgen op zijn of haar pad. Ik vind het een hele mooie uitdaging, maar aan de andere kant zijn er ook zorgen.

    Wat voor een wereld geef ik aan mijn kind? Hoe is de wereld er over 30 jaar aan toe? In hoeverre heeft klimaatverandering het leven hier dan veranderd? Op dit moment is het corona dat de boventoon voert, maar als we biodiversiteit blijven verliezen en blijven uitstoten dan moet het ergste nog komen.

    Ik denk weer aan mijn ouders. Ze hebben het niet voor niets moeilijk in deze lockdown. Door de pandemie word je op jezelf teruggeworpen en dat is lastiger als je een minder sterke basis hebt meegekregen vanuit huis.

    Natuurlijk heb je op een gegeven moment je eigen verantwoordelijkheid als ‘volwassen’ mens maar elk kind verdient wat mij betreft een liefdevolle en veilige goede basis om op te bouwen. Ik neem mijn grootouders niets kwalijk, maar ik denk wel te zien wat er beter had gekund zonder het excuus ‘het was de tijd’ te gebruiken. Ik besef me ook dat dit een natuurlijk gevolg is van generaties die elkaar opvolgen en van elkaar leren, zonder de vinger te wijzen.

    Er echt zijn: aanwezig zijn, helpen, sturen en veiligheid bieden

    Wat ik denk dat er beter had gekund als ik kijk naar de generatie van mijn ouders (geboren tussen 1950 en 1960)?

    Er écht zijn voor het kind. Dit begint wat mij betreft al als het kindje in de buik zit. Wordt er tegen gepraat? Iets wat ik heel onwennig vond in het begin overigens. En dan na de geboorte, wordt er aangevoeld wat het kind nodig heeft? Wordt er geknuffeld? Wordt het kind alleen gelaten als het huilt? En dan als het meer gaat ontdekken, is er écht aandacht en tijd voor het kind? Dan bedoel ik niet constant vermaken en op de huid zitten, maar aanwezig zijn terwijl je helpt, stuurt en een baken van veiligheid en liefde bent.

    Ingeborg Bosch schrijft in haar boek ‘De onschuldige gevangene':

    ‘Het ergste, pijnlijkste, meest verpletterende voor elk kind is dat het alleen is met zijn lijden – het kan eenvoudigweg nergens naartoe als er geen volwassenen zijn die zijn pijn zien, hem daar woorden voor geven en hem helpen om te voelen hoe groot zijn verdriet is.'

    Voor een kind is alles nieuw, ook emoties. Als het daarin niet op een goede manier geholpen en gestuurd wordt is dat dus verpletterend en een bar slechte basis voor de toekomst die ook de kans op psychische problemen vergroot. Uit onderzoeken blijkt namelijk dat er een direct verband is tussen negatieve jeugdervaringen en latere psychische problematiek.

    Wacht maar tot je kinderen hebt!

    ‘Leuk al die manieren waarop je het wil gaan doen, maar wacht maar tot je echt vader bent'.

    ‘Dat minimalistische huis? Haha, wacht maar tot je kinderen hebt'.

    ‘Lezen over kinderen en opvoeding heeft geen zin, het gaat om het ervaren'.

    Een paar reacties die ik in het verleden kreeg na lezingen of posts op Instagram. Dat minimalistische huis in combinatie met een kind wordt inderdaad een uitdaging die we hier natuurlijk met jullie gaan delen.

    En over dat lezen: fair enough, ik begrijp het, maar ik ga voor allebei. Voor het ervaren én me daar op voorbereiden door verhalen en ervaringen van anderen te lezen. Daarnaast ben ik iemand die van lezen houdt en heb ik eerder ontdekt dat een boek je leven totaal kan veranderen op een positieve manier. Ik blijf dus lezen over de onderwerpen die mij aangaan zolang ik hier op aarde ben.

    De ketting van trauma en blinde vlekken stoppen

    Als eerste pakte ik dus het boek ‘De onschuldige gevangene' erbij van Ingeborg Bosch. Ik kende het van een podcast die ik samen met Sabine opnam. Ze had veel aan het boek gehad vertelde ze. Het eerste stuk wat me raakt uit het boek is het volgende:

    “Twee jonge stellen zitten in de kroeg. Vraagt het ene stel aan het andere: “Denken jullie al over kinderen?” Waarop het andere stel antwoordt: “Nou, dat is ook toevallig dat jullie daarover beginnen! Wij zijn er heel serieus mee bezig, hebben net de knoop doorgehakt dat we echt een kind willen en hebben dus dé eerste stap gezet.” “Je bedoelt dat je met de pil gestopt bent?” “Nee joh, we zijn allebei begonnen serieus te kijken naar de bagage die we uit onze eigen jeugd bij ons dragen. Die willen we niet doorgeven!” “O ja, natuurlijk.”

    In de podcast ‘één boek’ kwam tot nu toe vaak het thema ouder/kind naar voren. Ouders geven naast de mooie dingen (vaak onbewust) ook iets door aan het kind waar het kind later nog last van heeft. Dit is bagage wat we in de ergere gevallen trauma noemen.

    Bagage, trauma en blinde vlekken

    Bagage (in ergere gevallen trauma) is iets wat je hebt meegemaakt waar je nog steeds hedendaags de last van ondervindt. Dit kun je doorgeven aan je kinderen. Zij ontvangen niet de zorg die ze verdienen omdat jij er nog steeds last van hebt.

    Als we als ouders dit niet zien spreken we van een blinde vlek. De blinde vlek die het kind om zijn oren krijgt als het bijvoorbeeld ‘te luidruchtig is' in de supermarkt of als het met speelgoed gaat smijten.

    Ingeborg Bosch schrijft ook:

    ‘Als ik terugdenk aan hoe onwetend wijzelf en onze omgeving, om nog maar te zwijgen over de generatie voor ons, begonnen aan kinderen, dan is dat eeuwig zonde'.

    Op growthinkers (in de nieuwe categorie kids) wil ik je dus gaan meenemen in mijn zoektocht naar het worden van een goede, maar geen perfecte vader.

    Een vader die zo min mogelijk van zijn eigen shit wil doorgeven aan zijn kinderen. Die deze ketting wil stoppen van ouder op kind:

    Jij had iemand nodig die voor je zorgde. Iemand die jou volledige aandacht gaf. Maar dat, dat heb ik ook nodig.

    Dit artikel bevat affiliate links. Wanneer je iets koopt via zo'n link krijgen wij daar een commissie van. Een directe manier om ons te supporten en de website up-to-date te houden #onlybuyitwhenyouneedit. Onze website draait op 100% hernieuwbare energie via mijn.host. Om ons website verkeer in te zien maken we gebruik van Fathom Analytics, die jouw privacy respecteert en geen cookies gebruikt.

    Onze zoektocht naar persoonlijke groei, minimalisme en duurzaamheid. Jouw guide naar een bewust en duurzaam leven. Join Claire's conscious curated newsletter.

    Met een hoofd vol zorgen vertrok ik in 2011 voor een reis naar Brazilië en las daar het boek 'Denk groot & word rijk’ van Napoleon Hill. Het boek en de reis veranderden mijn leven compleet. Terug in Nederland ging ik bloggen om net als Napoleon Hill anderen te helpen en te inspireren. In 2018 schreef ik het boek ‘Verlangen naar minder' (15.000+ exemplaren verkocht) over mijn zoektocht naar een bewuster en duurzamer leven. Naar aanleiding van het boek geef ik ook lezingen.