Life of the girlfriend of a minimalist

Tot voor kort bestonden mijn bezittingen voor een groot deel uit papier. Ja, je leest het goed. Ik ben gezegend met de nalatenschap van twee creatieve opleidingen. Opbergboxen vol met moodboards, brandbooks, tekeningen en andere projecten. Gek genoeg ben ik al van kleins af aan vrij goed in opruimen, maar het minimaliseren van oud studie materiaal lijkt een onmogelijke opgave. Er hangt een soort sentiment aan, die van nachten doorhalen en alles waar ik mijn ziel en zaligheid in gelegd heb in die acht jaar.

Jelle’s gezicht sprak boekdelen wanneer hij tijdens onze vele verhuizingen voor de zoveelste keer een loodzware box met studie sentiment naar drie hoog tilde. Hij tilde ze, dat dan weer wel.

Verhuizingen bleken voor ons steeds hét moment om nog eens kritisch naar onze spullen te kijken. Maar wanneer ik weer eens een poging doe om mijn werk te minimaliseren, ben ik soms in staat die verdomde minimalist van een vriend achter het behang te plakken.

Ben je blij weer een vuilniszak aan papier te hebben afgedankt, waarbij je je een hernia hebt gesleept op weg naar de papierbak, is het vervolgens nog teveel wat erover blijft. Dan ben ik ineens iets minder enthousiast over zijn drive. Dan roep ik weleens dat hij mij op een dag nog eens bij het grof vuil zet, waarop hij steevast antwoord: ‘Dat zou ik nooit doen lief’.

Mijn grootste troef is dan om te zeggen dat hij het slechter had kunnen treffen met een vriendin met een overvolle kledingkast. Daar kom ik dan weer lekker weg met een garderobe die past op één kledingrek. Ik ben op weg naar een volledig duurzame capsule wardrobe. Schoenen daargelaten, want daarin wijk ik niet veel af van de gemiddelde vrouw, zonder teveel te praten in stereotypering.

Onze vrienden en familie steken net als wij zelf regelmatig de draak met onze liefde voor minimalisme. Die altijd ‘lege' koelkast volgens mijn broer. We doen om de dag boodschappen. Of die keer dat we op Instagram deelden dat we ons nieuwe huis aan het inrichten waren. ‘Inrichten, wat valt er bij jullie in te richten?’ vroeg een vriendin me ‘s avonds.

Het grote geheim dat geen geheim is, is dat ik er zelf ook één ben. Een minimalist. Voor zover je dat kunt zijn. Het blijft een label en dat is volgens mij niet waar het om gaat. Het gaat erom dat ik niet van troep houd en datgene wat ik heb, daarvan wil ik dat het van kwaliteit is, zoveel mogelijk duurzaam en het liefst esthetisch. Een esthetische trut, zo noem ik mezelf weleens. En uiteindelijk is die kleine Marie Kondo in mij, maar wat blij met die man die verlangt naar minder.